Muizenoor. Deel 2. Beslissing.

Muizenoor.

Dorlan Slefficsroth

 2. Beslissing.

“Jij, dyslexie ?” schampte opa toen zij thuiskwamen. “En dan ?”

Mama hield even op met roeren in haar cupcake mix en verjoeg een denkbeeldige vlieg voor haar ogen. Haar klauw verkrampte. Gelukkig stond de tuindeur op een kier, frisse lucht hield de woonkeuken leefbaar. Er was altijd iets de laatste tijd. En hoe lekker ook, haar gebakjes konden de ellende niet altijd aan.

“Schrijf je dat vreemde woord met een y en ctie achteraan of met i en xie ?” wou Hanna weten van achter de smartphone waarop zij met haar rechterduim hevig tekeer ging. Haar andere hand liet zij even behendig wapperen om de verse nagellak sneller te doen drogen. Zij was één jaar ouder dan haar broer, maar grammaticaal, geen haar beter.

“Dat moet je vragen aan iemand die het kan weten.” spotte opa met een hoofdknik naar zijn kleinzoon. De scheurkalender waarvan hij dagelijks een blad pulkte als van een madelief, had het in de grap op zijn achterkant niet flauwer kunnen formuleren. Elke ochtend nam hij zich voor om er binnen de vierentwintig uur een betere te verzinnen, maar tot hiertoe had hij De Trouwe Huisvriend nooit overtroefd. Opa beet door. In het leven kon je alles leren, zelfs grappig zijn. “Of google het. ” ging hij verder. “Dan doe je iets nuttig met die flutfoon.”

“Als de pic van mijn nagels gepost is.” vervolgde Hanna kalm en professioneel. “Van nuttig gesproken. Hiermee verzamel ik hartjes én hopen centen. Perfect Nails heet ik op Instagram.”

“Perfect wat? Allee. Dan ben jij toch al goed in iets.” Opa zei het luid genoeg om zijn schoondochter gerust te stellen. Maar als zij cupcakes maakte, werkten haar oren niet.  Werkte verder niets. Zij kon niet overal in meedraaien.

“En of.” Dochterlief wel. Dat vond zijzelf toch. “Cool. Wacht maar.” zei zij. Zij floepte de nagelpic het wijde web in. “En kijk! Al meteen een hartje. Uit The States!” Met pretlichtjes in haar bijgewerkte Eyes and Shadow - één van haar andere netnamen - gaapte zij begeersterd haar vingertoppen aan. “Mooi toch. Fansy. Lichtblauw met sterretjes. Ik wil de best betaalde influencer van de wereld worden.”

“Weeral pillen ?” klaagde ma met een eeuw achterstand. Aan haar gezicht kon je merken dat het deeg moeilijk ging rijzen vandaag. “Voor dyslexie? En tweemaal per dag, nog wel. Die arme darmen. Dat kost ons weer een bom aan toiletpapier.” Zij liet de cupcake mix even voor wat hij was en het leek alsof de leefkamer stilviel. Gelukkig hield een verre buur er op zo een moment altijd de spanning in met zaag en boor.

Het was geen goed idee om een oude wrevel terug te berde te brengen. Een jaar geleden had haar gezin stilzwijgend besloten om een einde te maken aan de familiereeks rukt hij nog of rukt hij niet meer. Gedaan ! Wel keek zij naar haar man met een angstige blik : Nu ik erover nadenk, zou hij daarom misschien op venten vallen ? De dingen door mekaar halen, weet je wel? Het ene voor het andere nemen?

Hanna joelde. Haar phone werd overstelpd door vurige reacties. Voor hij plat was, gooide zij nog snel een vriendinnentip in de groep Mijn Intiem Lichaam. Met woordgeslachts- en andere fouten. Maar wat de fuck! In haar cloud had men geen oog voor dat soort onbenulligheden.

“Het kan mij niets schelen.” loste Roman kortaf. “Ik word tunman. Daarvoor moet ik niet kunnen lezen en schrijven.”

De aardschok in het hoofd van zijn pa zinderde nog na. En nu dit. Tuinman? Hij had zo gehoopt op een goede toekomst van zijn zoon. Misschien was dit het moment om, ondanks het vroege uur, zijn pantoffels aan te trekken. De klus van de kiezelsteentjes aan de oprit kon wel wachten.

“Are you sure?” grijnsde Hanna. “Planten en bloemen, met al die vreemde namen ?” Vooraleer haar smartphone en chatvriendinnen haar dumpten, duwde zij hem Romantische Boeketten onder de neus. Tussen de internetreacties van opgespannen duimen, gezwollen harten en marsmangezichtjes, zocht zij naar een pic met een tekst, klikte erop om de pixels te vergroten en las het onderschrift: vergeet-mij-nietje. Schools articulerend en met de nodige koppeltekens. Zij helde naar het schermpje toe om het vreemde woord tussen haakjes te ontcijferen.

“Myosotis.” zei Roman in haar plaats en uit het hoofd. “Mijn lievelingsbloem. Die van de prins in het harnas.”

“Met y!” jubelde Hanna alsof zij het WNT van opa opensloeg. “En wat bedoel je met dat harnas? Uit de room Kinky Underwear ?”

“Myosotis. Lichtblauw met sterretjes.” mijmerde Roman.

Hanna keek naar haar nagels. 
De anderen keken naar niets.

Zelfs de verre zaag en boor waren weg. 
De leefkamer viel stil.

Muisstil.

... wordt vervolgd.